Dag 39: Vertrek uit las Vegas naar Los Angeles

Beste virtuele reisgenoten,

          Gisterenavond hebben we dan uiteindelijk een gokje gewaagd. Zowel Charlotte als ik hebben eigenlijk niets met gokken maar ja, nu we hier toch zijn, waarom ook niet. We namen samen achter dezelfde "one armed bandit" plaats en nadat iemand van service uitgelegd had hoe het een en ander in zijn werk ging dropten we de eerste biljetten in de machine. Het eerste gewin liet niet lang op zich wachten en al aangewakkerd door MEER, NOG MEER, GRAAIEN en ZAKKEN VULLEN (dezelfde hebzucht waar de Amerikanen wederom haast debet aan waren dat het kapitalisme om zeepgeholpen zou worden en waar wij als Nederlanders 5 jaar na dato nog steeds plezier van hebben) investeerden we de winst direct weer in de machine. Helaas kwam hier nu het aloude Nederlandse spreekwoord weer eens om de hoek kijken; "Wie het onderste uit de kan wil krijgt het deksel op z'n neus".

          Getergd door dit verloop snelden we met bloed doorlopen ogen waarin je de dollartekens van ver af in kon zien staan naar een andere automaat. Juist ja, de pinautomaat! Met deze hadden we meer succes, kwestie van de juiste knopjes indrukken en al snel spuwde de machine de ene flap na de andere er uit. Maar nu werden we op tijd tegen gehouden door een stemmetje diep van binnen dat zei; "Het is een koekje van eigen deeg!". We kregen weer wat grip op ons zelf en al gauw begonnen we weer tot ons zelf te komen. Helaas, wij zijn er niet voor in de wieg gelegd om als gokker door het leven te gaan dus gaan we beide dan toch maar gewoon op 11 maart weer aan het werk :-). Het is niet anders. Na deze bevlieging te hebben doorstaan gingen we dan maar naar bed, dromend van een Falcon of een Big Ford.

        Deze morgen hebben we onze spullen bij elkaar gepakt en na nog wat foto's van een zeer goed en groot hotel het Luxor te hebben genomen gingen we weer naar de Pawnshop om te kijken of we nu wel een van de sterren zouden zien. Weer stond ons een teleurstelling te wachten daar er weer niemand aanwezig was. Chumlee (Wie? Dan moet je maar naar History Channel kijken elke ma.t/m vr. om 19.00 uur) zou dan nog wel zijn opwachting maken deze middag maar daar konden we helaas niet op wachten. Het was al laat geworden en we moesten nog 450 km kachelen voordat we in L.A. waren. Echt, dat moet gezegd worden, de Amerikanen rijden zeer gedisciplineerd en denk maar niet dat er een over de schreef gaat maar als het dan spitsuur wordt zijn het toch wel ineens heel veel Amerikanen op de weg. Ze schoten van links naar rechts en vice versa voor mij langs en voelde me toch ineens niet meer zo zeker van mijn zaak. Ik was blij dat we het hotel zonder kleerscheuren hadden gehaald. Morgen gaan we de mooie plekjes van L.A. eens bekijken maar daar morgen weer meer over.

Charlotte en Ger